Bitti. Külleri ellerimden savrulan bir cenazeydi dünya. Onun bunun artığı umutlarımda…

Düşmekten korkmadığımı ama kalkmaktan usandığımı anladığımda bitti…

Yarım bir gülümsemeyle dudağımın kenarında, öylece ağırladım seni kalbimin en mahrem odalarında…

Her defasında daha derinine ittiğin bu dünyayla da barışamadım ki hiç. O da almadı beni zaten oyunlarına…

Zorlanıyorum hayata.. Daha kesin bir dili, bir ifadesi var mı bilmiyorum içimdeki acıyı anlatmanın yada bunu atlatmanın başka bir yolu var mı? Çürüyor içim…

Senin yüzün kadar gri, senin yüzün kadar soğuk, sana bu kadar benzemişken dünya öylece bitti.